Günlerden Cumartesi saat öğleden sonra üç sıraları, soğuk mu soğuk kar diz boyu, zili çaldık. Hacı ağabey kapıyı açtı, Ümmüsün abla kapıya kadar gelmişti. Buyur ettiler, hoş beş derken Hacı Ağabey çay suyunu koymuştu bile. Ümmüsün abla Hacı ağabeye sesleniyordu Hacı o şurda bu orada, Sesi söylediğinden hiç de memnun olmadığını öyle belli ediyordu ki. Bizimkiler yeltendiler vıı olur mu Hacı bele otur hele. Onlar koyuldular Ümmüsün yenge mutfağa doğru bakıp kimin ne aradığını biliyordu ve sesleniyordu. Sağ taraftaki dolapda tabakların yanında gurbanım. Sohbet koyulaştı Almanya’ya gelişinden taaa bugüne. Lafı evirip çevirdik sorduk, sağlığın ne durum da diye. Yanıtladı Çok şükür gurabanım da zıkkım çalsın ayağım şişti inne ilaç inmiyo. Hastaydı ümmüsün yenge. Herkes sustu. Yalan hazır daha çok kapımız var bize müsaade. Ümmüsün yenge çıkıştı vııı biyere göndermem yemek saati neriye. Bir birimize bakıştık. Ümmüsün yenge yuka açtım dedi. Ben hayretimi gizlemeye çalışarak biraz da şakaya boğarak sordum. Hani daha yeni hastayım diyordun, bir de yufka mı açtın. Ümmüsün abla başladı anlatmaya. Gurbanım navarda Hacı yoğurdu bir eliyle bir güzel hamur yoğurur ki. Hacı ağabeyle göz göze geldik. Benim mesleğim di almanyaya gelmeden Ali dedi. Ben fırında yoğururdum bunda ne varki. Ümmügülsüm abla ben oturarak açtım hacı evirdi bi güzel olduki dedi ve ekledi hanavar bi pilo bişirelim de yiyelim. Bizimkiler yine göz göze geldik. Hacı ağabey gözelde turşum var valla diye ekledi. Ben lafa girdim. Bizimkiler yaparsa olur, Dezemin kızı Rahime ve eşim Gönül kalktılar. Ümmüsün abla her dolap açıldığunda ne aradıklarını biliyor yerini tarif ediyordu. Pilav kaynamaya başladı turşu kokusunu tüm eve saldı. Kalabalığız, yan oda hazırlandı, bu arada bir aile daha misafirliğe geldi. Yufkaları serdik baktık olacak gibi değil iki bölüm yaptık. Bizim çocuklar bu pilavın tadını bilmiyorlar, bizim elimizle girdiğimiz yerlerden uzak kaşıkla uğraşa dursunlar. Biz bir yandan dalakçıyı konuşuyoruz bir yandan parmaklarımızı yalıyoruz. Ümmüsün ablanın hasta olduğunu o untturdu biz unuttuk, haykırtı göğün yüzünden geliyor. Ümmüsün abla hep şen şakrak, o da bize katılıyor. Uzun bir sohbet sonrası ayrılırken hepimizin neşesi yerinde şakalar yapıyoruz. Ben ukelaca ümmüsün abla ben bunu saymam öbür geldiğimde sen bişireceen haa diye güya şaka yapıyorum. Ümmüsün abla şindide yapardım gurbanım da sizin avratlar goyurmadı diye yanıt verirken hastalığı tekrar hatırımıza geldi. Sarıldım şaka yaptım sen iyileş gerisi kolay dediğimde, yirmi yıl oldu neydiyim, uşağı everdim hacca gittim, yukarda haberli dedi hepimiz sustuk tekrar sarılıp ayrılırken arkadan birimiz iyisin dediğinde de kulağıma pek ağrıyor gurbanım dedi. Doğruldu hepimizin duyacağı bir ses tonuyla iyi olmamda sürünmesiydim gurbanım dedi.

Çıktık arabada kendi kendimize moralin ne kadar önemli olduğunu konuşurken kulağımda sesi çınlıyordu Pek ağrıyor gurbanım.

Toplum olarak ukalaca öğüt vermeyi çok iyi biliriz. Şunda da aynı hastalık vardı şunu yedi iyi oldu veya birşeyin yok canım iyisin gibi. Doktor hatta profesör kesiliriz bir anda. Aslında ne bir şey bildiğimizden nede onu anladığımızdan, bizimkisi sadece gevezelik.

Herkes acısını kendi içinde hisseder.

Tek gerçek insanın kendi duyduğudur.

Ümmüsün ablanın sesi şu an o gün gibi kulağımda Pek ağrıyor gurbanım ve benim içim yanıyor.

Abla hakkını helal et

Mekanın cennet olsun