09.11.12

Yazan.............. Ali Erbaş

YILANCIK

Çocukluğum köyde geçti, bazen o günleri nasıl özlüyorum bir bilseniz.

Evimiz köyün harman yeri denilen en uç köşesindeydi . Dedem ile Fati ebem yapmışlardı bu evi , kerpiçten , kendi elleriyle . Köydeki çoğu evler gibi moderen olmasa da bize yetiyordu .

Büyükçe bir de bahçemiz vardı ; bahçe ki , geniş mi geniş . Ceviz haricinde her tür ağaç vardı bu bahçede ; kiraz , erik , zerdali , elma...

Bazen arkadaşlarımızla ve kardeşlerimle en uçtaki zerdaliyi koparmak için aramızda yarışır , üzeri yamalı pantolonlarımızı yırta yırta dallara tırmanırdık.

Yaz kış giydiğimiz soğuk kuyu denilen siyah ayakkabılarımız da bu arada bir güzel yırtılır , şekli değişmiş pantolonlarımız daha da başka bir şekle girer , haliyle ebemden de fırçayı yerdik :

- Size demirden çarık olsa dayanmaz .

Efendim  ,  nerde şimdiki gibi imkanlar ve elbise bolluğu  .  O zamanlar yamalı elbise giymemiş insan gösterin bana . Öyle ki bazen yama üstüne yama vurulduğu bile olurdu .

İnsanlarda para namına pek bir şey bulunmaz , mesela köyün tek dükkanından bir şey alacağınız zaman  karşılığında yumurta veya ne bileyim bir çinik buğday teklif ederdiniz.

Okuldan sonra arkadaşlarımla özgürce gezer , bahar ayları gelince dağlara kuzu kulağı ( ekşimen ) , çiğdem veya mantar toplamaya giderdik .

Azarız da başımıza bir şey gelir diye bizimkilerin endişelenmesine aldırış bile etmez , öyle ki bizleri vazgeçirmek için anlattıkları falanca dağın dibinde yaşayan doğaüstü yaratıkların marifetlerini faltaşı gibi açılmış gözlerle dinler , ama yine de bildiğimizden bir karış geri kalmazdık .

Haşarıydık anlayacağınız , ama özgürlüğümüzü de doyasıya yaşıyorduk , olmasa da şimdiki yeni yetmeler gibi pahalı pahalı oyuncaklarımız , bisikletimiz...

Köyde herkesin bahçesi vardı ve her evin bahçesinde de bir yığın meyva ağaçları ...  Kavun karpuzdan tutun da mısıra varıncaya kadar bir çok sebze ve meyve de yetiştirilirdi.

Biz , muzur uşak kısmı , kendi bahçemizde yetişen meyveleri bırakır , el alemin bahçesine dadanırdık . Dere boyunca sinsi sinsi yaklaşır , gözcü diktiğimiz arkadaşın işaretiyle bir anda dereden fırladığımız gibi komşu Sakine Bacı'nın bahçesini domuz sürüsü dalamışa dönderirdik.

Bahçe yolmak gibisi var mıydı , o heyecanı yaşama düşüncesi bile bizleri baştan çıkarmaya yeterdi de artardı bile  . Yakalanırsak tabii , yediğimiz dayağın da haddi hesabı olmazdı.

Nasıl oldu bilmiyorum , galiba böyle bir bahçe yolma eylemi esnasında olsa gerek , yere düşüp ayağımı yaralamıştım . Ama hiç oralı bile olmadım , hem zaten her Allah'ın günü yerlerde değil miydik .

Fakat gel gör ki bacağım üç-beş gün sonra iltihaplanmış , mosmor kesilmişti . Geçer diyerek bunu da umursamamış , yarı topal bir vaziyette bir kaç gün daha durumu idare etmeye çalışmıştım .

Etmiştim etmesine de , bacağım öylesine morarmış , öylesine şişmişti ki , yürümek artık imkansız hale gelmişti .

Köyde doktor da yok , sağlık ocağı da...

Diyeceksiniz  ,  peki insanlar hastalandığında ne yapıyorlardı ?

Aslında köylü prensipte Allah'a emanetti . Hastalandığında ya ebe karı ilaçları ile ya da iki elham bir kulfulu tuz çevirerek veyahut da kurşun döktürerek iyileşmeye çalışır , iyileşemeyince de acılar içinde kıvranırdı . Öyle ki böyle anlarda ölümü kurtuluş olarak bilirdi köylüler.

Bir de köyümüze yakın Dalakçı adlı bir başka köyde Kırmı Osman adında bir doktor vardı ! 

Bu adam aslında doktor moktor değildi . Askerliğini yaparken bir doktorun yanında getir-götür işleri yapmış , fakat akıllı , uyanık bir insan olduğu için doktorun yanında  , hasta muayenesi esnasında gördüklerini ezberlemiş , bu arada garibanların kalçasında da deneme yanılma yoluyla iğne vurmasını da öğrenmişti . İşte bizim Dalakçılı Kırmı Osman'ın bütün doktorluğu bu .

Köylü gariban çok sıkışır , yaptığı iki elham bir kulfulu tuz çevirme de yararlı olmaz ve çektiği acılar da dayanılmaz boyutlara ulaşırsa ancak , doktor Kırmı Osman'a müracaat ederdi .

Köyün tek minübüsü ve sahibi , yaz gelince bilmem kaç kile buğday verme vaadi ile ikna edilir , dosdoğru doktor Kırmı Osman'ın köyü Dalakçı'nın yolu tutulurdu .

Tabii doktor Kırmı Osman da doktorluğun verdiği özel ayrıcalıkla her zamanki gibi cahil köylüyü  ''Ulan hiç mi tarladan tapandan , bağdan bahçeden çıkan ot çöp yemedin? ''  diye önce iyice bir azarlar , hastanın vitaminsiz kaldığı teşhisinden sonra , o zamanlar çok moda olan ve gerekli gereksiz herkese vurulan penisilin iğnesini de yapar , doktorluğunun hakkını bir güzel verirdi . Vatandaş da Kırmı Osman'a muayene ve tedavi ücreti olarak artık kaç tavuk , kaç horoz verir , o da aralarındaki anlaşmaya bağlıydı .

Neyse efendim  ;  dedim ya bacağımın diz kapaktan alt kısmı iltihaplanma sonucu davul gibi şişmiş , yürüyemez hale gelmiştim .

Tanı , teşhis derhal konulmuştu : Yılancık...

- Amanın Fati Bacı  ,  sakın ola oğlanı şehirdeki doktorlara gösterip neytmeyin , bacağını keserler yavrumun Alimallah .

Köyümüzde Iraz Bacı adında bir de ebe karı vardı ; kırık , çıkık , yaralanma konularında oldukça uzmandı , arasıra gelinlere doğum da yaptırırdı .

Yürüyemez halde olduğumdan Fati ebem beni sırtına yükledi , doğru Iraz Bacı'nın evinin yolunu tuttuk .

Iraz Bacı , ilk muayene ve durumun ne kadar vahim olduğunu belirten mimik hareketlerinden sonra Fati ebeme beni kesinlikle şehirdeki doktorlara göstermemesi gerektiği konusunda uyardı . Bu sözler üzerine , adeta davul gibi şişmiş bacağımın görünüşü sanki durumun vehametini ortaya koymuyormuş gibi , gerek Fati ebem gerekse de etrafta toplananlar vaha tühe , diz dövmeye başladılar .

 E , o halde ne yapılacaktı , ayağım kendiliğinden iyileşemeyeceğine göre ?

Ben bu düşünceler içerisinde , çektiğim ağrıdan sızıdan dolayı bir teselli sözü beklercesine  etrafa yalvaran bakışlarla bakarken , kapıda , elinde keskin bir jiletle Iraz Bacı göründü .

N'oluyorduk yahu , o jilet de neyin nesiydi ?

Fati ebemi , beni şehre götürüp de çocuğun bacağını kestirme diye sıkı sıkı tembihleyen Iraz Bacı'nın bizzat kendisi mi yoksa bu kesim-biçim işini halledecekti ?

Tam da düşündüğüm gibi...

Ben daha davranıp da topal topal da olsa kaçmaya fırsat dahi bulamadan bir anda etrafımdakiler , Fati ebem başta olmak üzere üzerime çullanıverdiler . Gafil avlanmıştım...

Biri ikisi bacağıma sımsıkı yapışmış , diğerleri ellerimi oynatmıyor , Fati ebem de bir taraftan kafamı tutuyor , diğer taraftan da yalvaran , feryat eden , imdat bekleyen çığlıklarımdan fevkalede etkilenmiş olsa gerek , gözlerinden yaşlar boşanarak beni teselli ediyordu .

Operatör Doktor Iraz Bacı narkozsuz markozsuz ve de dut ağacının altındaki oldukça steril bir ortamda bacağımı jiletlemeye başlamış , beni bir güzel ameliyat ediyordu . Bacağıma atılan her jilet , beraberinde kana karışmış irini de dışarı çıkarıyor , ortaya çıkan çirkin manzara da haliyle Iraz Bacı'nın asistanlarını irkiltiyor , gerilmiş surat hatlarıyla iiiyy felan diyorlardı .

Atılan her jilet sonrası sanki içimde bir şeyler eriyip gidiyordu . Ağlamak sızlanmaktan ve acıdan ağrıdan bitkin bir hale gelmiştim .

Bacağımın iltihaplı bölgesine tam kırka yakın jilet atan Operatör doktor Iraz Bacı ameliyata daha fazla devam edememişti .

Ben bu narkozsuz ameliyattan artık tamamen kurtulduğumu zannediyordum . Mesuttum...

Meğerse öyle değilmiş .

İki gün sonra Fati ebem ve Zeynep teyzemin , hain bakışlarla yanıma yaklaştıklarında niyetlerinin bozuk olduğunun farkına varmış , yerimden doğrulduğum gibi topal topal kaçmaya başlamıştım .

Ben önde , onlar arkada , bir kovalamaca başlamıştı . Fakat topal ayakla ne kadar kaçabilirsiniz ki .

Çok sürmeden beni yakalayıp da evin ilerisindeki iğde ağacının altında kıstırıp yere yatırmaları bir oldu.

-  N'olur Teyze , yapmayın teyze !

Bacağımı yine kesecekler diye yerden , gökten , hatta iğde ağacından bile medet bekliyordum . Fakat heyhat , kaderde bacağımın ehil ellerde kesilmesi varmış !

Zeynep teyzem bir taraftan dizleriyle sıkıca bacağımın üstüne çöreklenirken , diğer taraftan da ağıdıma sızıma , yalvarmalarıma dayanamıyor , yeğenine olan merhametinden sicim gibi gözyaşları akıtıyordu .

Fati ebem de ağlıyordu teyzem gibi , hüngür hüngür...

Ama kesilmek de benim kaderimdi , şehirdeki doktorlar insana merhamet etmez , adamın bacağını diz kapak altından keser atarlardı alimallah , hiç onlara güvenilir miydi .

Tam elliye yakın jilet attı operatör doktor Iraz Bacı'nın yanında asistanlık yapan Fati ebem ; derin derin üstelik , irin daha iyi çıksın diye .

Sonra nekahat dönemi başladı . Ben duymamıştım ama , beni ilk olarak ameliyat eden Iraz Bacı , Fati ebeme gizlice şunları söylemişti :

- Fati Bacı , ben daha devam edemeyeceğim . Sen oğlanın bacağını iki gün sonra yeniden jiletle , irin iyice çıksın . Daha sonra yeni kesilmiş taze koyun kuyruğunun içine bir feriği ( tavuğun genç olanı ) olduğu gibi ezip koy ve bunu oğlanın bacağına sar ...

Nekahat döneminde denileni aynen yapacaktı yapmasına da Fati ebem , taze kesilmiş koyun kuyruğunu nereden bulacaktı , ferik dersen kolay , sürüsüyle..

Allah'ın bir lütfu mudur nedir , tam da o sırada köyde birisi adak olarak bir koyun kesmişti , sevap olur diye de kuyruğunu bize verdiler .

Fati ebem , denildiği üzere feriğin sadece tüylerini yolmuş , geri kalanını da olduğu gibi ezerek koyun kuyruğunun içine yerleştirmişti . Daha sonra da bir bezle bacağımın yaralı bölgesine bağladı .

İki gün boyunca ağrıdan sızıdan uyuyamadım , heleki bacağımdan etrafa öyle bir de dayanılmaz koku yayılıyordu ki , insanın burnunun direği sızlar .

İkinci gün sonunda Fati ebem bacağıma bağlı koyun kuyruğunu çözdüğünde manzara dehşetti : Dayanılmaz bir şekilde kokan koyun kuyruğunun içi kan , irin ve pislikle dolmuştu .

İrin boşaldığı için bacağımın şişi iyice inmişti . Öyle ki topal da olsa adım bile atabiliyordum artık .

Bir hafta sonra ise bacağımın şişi tamamen indi , iyileşmiştim artık .

Aradan yıllar geçti , bacağımın o bölgesinde atılan derin jilet izleri hala duruyor  ,  hatta o bölgede kıl bile çıkmıyor .

Tamamen ilkel şartlarda yapılan bu tedavi sonucu nasıl olup da iyileşebildiğime ise hala daha bir türlü akıl sır erdiremiyorum .

Karacaören li

Yakup Cemil